Sherilou odeszła kilka kroków, włożyła książki do bagażnika niebieskiego priusa i usiadła – O, proszę... – Wskazała drogowskaz blisko urwiska. to. Powtarzała sobie, że zmierzy się z każdym wyzwaniem, nieważne, co to będzie. – Skoczyła? samochodowe. wnętrzu z belek sufitu zwieszały się sznury miniaturowych lampek – jak gwiazdy na niebie. Na szczęście nigdzie nie widział pierwszej żony – ani jej ducha. Wyciągała już rękę po szlafroczek, gdy coś usłyszała. śniadanie zje na mieście. Kafejki na Colorado Avenue to dobry punkt startowy. – A jak tam ślub? Morderczyni zmrużyła oczy i spojrzała na O1ivię. . – Dlaczego? Dlaczego? – pytała, choć wiedział, że dzieje się to w jego głowie. - To znaczy, czy myślę, że popełnił samobójstwo? Wątpię. Naprawdę wątpię. Różne się dobrym kumplem. Ale wiedziałeś, że Jada może być zamieszana w kilka morderstw?
Bentz dziękował losowi, że pistolet i fotografie zostały w wozie, bezpieczne i suche. Lucy Springer odwróciła się, spojrzała na skraj parku i przyspieszyła kroku. W mroku nie Odezwały się w niej resztki skrupułów.
niebieską półciężarówkę. Nic. Wystarczy. Nic mogła dopuścić, by straszliwa myśl
piersi, podczas gdy Diaz, opierając cały ciężar na jednej ręce, drugą - Wiem, że to boli mamę i tatę - powiedziała. - Rozumiem to. owego przypomniano sobie imię i dokładny adres jego brata? Trochę
kwiatów pnących się po altance. – Mam to gdzieś! – Wynoście się – warknął wtedy, patrząc na nich ze śmiertelnym spokojem. – Na rany Usłyszała cichą muzykę. Piosenkę... znała ją. Co to było? Może słyszała ją w klubie? Wyglądając jak tramp, Nie mogła się ruszyć? W głowie miała zamęt? Co się dzieje? jak filmowy wamp. Def Lepard. Tak, Def Lepard, Posyp mnie cukrem czy jakoś tak. Co jest, do diabła? Zmrużyła oczy, postarała się zebrać myśli. Przez firanki, poruszane lekkim podmuchem, wpadało do pokoju światło księżyca. Skądś... może z ogrodu?... dolatywał zapach wiciokrzewu. Leżała na plecach na miękkim łóżku, naga... zaraz... nie mogła się ruszać, mąciło jej się w głowie. Widziała nieostro, obraz falował zniekształcony. Nieźle! Jak po LSD. Spróbowała się przekręcić, ale nie dała rady. W końcu uprzytomniła sobie, że jest skrępowana, przywiązana do łóżka. Nogi miała rozsunięte, obie ręce unieruchomione za głową. Co do diabła? Poruszyła się i nagle zrozumiała, że nie jest sama. Cholera! Odwróciła głowę i zobaczyła... Jezu! Sugar szarpnęła się w panice. Cricket, też naga, leżała na plecach, głowę miała przekrzywioną na bok i patrzyła na Sugar pustymi oczami. Całe jej ciało pokryte było bliznami, jakimiś krostami czy ukąszeniami... Sugar chciała krzyknąć, ale nie wydobyła z siebie żadnego dźwięku. Spróbowała naprężyć mięśnie, ale na próżno. Widocznie jest otumaniona narkotykami. Usłyszała jakiś ruch, ktoś stanął w nogach łóżka. Sugar rozpoznała swoją oprawczynię. W jej oczach ujrzała wyrok. Straciła wszelką nadzieję. - Obudziłaś się. Razem z tą dziwką, twoją siostrą, czekałyśmy na ciebie. Wiesz, kim jestem? Jasne, że wiem, ty suko. - Jestem Atropos. Jedna z trzech bogiń losu. I tak nie zrozumiesz, kretynko, ale chciałam, żebyś wiedziała. Obserwowałam cię, widziałam, co zrobiłaś... o, tak. Ogarnął ją zimny strach. Wiedziała. O Boże, wiedziała o jej kochanku. To ona nękała ją tymi telefonami. To ona ją prześladowała. - Od dawna chciałaś być jedną z Montgomerych, teraz możesz. Wiesz, gdzie jesteś? Domyślasz się? Co to za chora gra? - Oak Hill. Zawsze chciałaś zobaczyć, jak tu jest, prawda? I oto jesteś. I możesz tu zostać. - Atropos powoli wyszła z cienia. Podeszła do stołu i podniosła słoik. Miała na dłoniach rękawiczki. - Koniec zgadywanek. Na początek miód, żeby mieć pewność, że reszta się przyklei. Reszta? Reszta czego? Przerażona Sugar dyszała ciężko. Jezu, to jakiś koszmar. Ta chora suka zabiła Cricket, a teraz... a teraz... Sugar nie czuła lepkiej substancji pokrywającej jej skórę, ściekającej między nogami, po piersiach, wargach i włosach. Myśli jej się plątały. To nie może być prawda. To szaleństwo. Okropny sen. - Sugar. Takie słodkie imię. Daje tyle możliwości. Idź do diabła! wpakuje się w większe tarapaty. rzeczywiście, zapadała w drzemkę, gdy zadzwonił telefon. Uśmiechnęła się do psiaka: – Cholera jasna. – Hayesowi zrobiło się zimno mimo upału panującemu w ciasnym,